Samotny wypad do Szklarskiej, Świeradowa i Karpacza

Niedziela, 19 października 2014 · dodano: 20.10.2014 | Komentarze 14

Ponoć to już ostatni tak ciepły weekend w tym roku. Musiałam więc wykorzystać tę piękną aurę i zrobić mocniejszy wypad. Jeśli nie teraz to kiedy? :)

Pobudka o 3.00 w nocy. W sumie to nie miałam większych problemów ze wstaniem, bo przez całą noc spałam niespokojnym, płytkim i przerywanym snem.  Szybko się ogarniam i o 4.30 jestem już gotowa do drogi.

Czekają mnie teraz dwie godziny kręcenia po ciemku. I to jeszcze we mgle:) Klimacik jak z horroru. Najbardziej stresuje mnie ujadanie psów na wioskach. Na szczęście żaden burek nie wybiega mi na spotkanie. Wymijające mnie samochody też trochę przerażają. Wyobraźnia pracuje, ale staram się ignorować czarne myśli.  Jadę mało ruchliwymi drogami. Dla większego bezpieczeństwa, kiedy  mija mnie jakieś auto- zakrywam buffem twarz aż po oczy. Włosy chowam pod kurtkę.

Najprzyjemniejszy jest jednak dla mnie odcinek 4-kilometrowego podjazdu przez las do Stanisławowa. Kiedyś dla mnie nie do pomyślenia. Las jednak już mnie nie przeraża. Nocowałam w końcu prawie miesiąc wśród drzew:) Ciemność też nie budzi we mnie większego lęku, bo  prawie codziennie dojeżdżam w takich warunkach ok. 50 minut do pracy...

W trakcie nocno-porannej  jazdy przez drogę trzykrotnie przebiegają mi stada saren. Za Stanisławowem duża grupka zatrzymuje się na środki jezdni i patrzy na mnie zdezorientowana przez dłuższą chwilę, po czym rozbiega się na wszystkie strony. Czad! :)

Kiedy wyjeżdżam z lasu za Muchowem, zaczyna  już świtać. Podjazd pod Kapellę robię już podczas wschodu słońca. A na szczycie czekają na mnie piękne widoczki- zaspana Jelenia i przykryte mglistą pierzyną Karkonosze:)





Ręce trochę mi marzną, ale bez tragedii. Ze stopami jest trochę gorzej, bo zaczynam już odczuwać ból w palcach. Na szczęście słońce zaczyna już świecić coraz mocniej, więc za chwilę się rozgrzeję:)

Szybki przejazd ulicami Jeleniej i już po chwili robię podjazd do Szklarskiej Poręby. Normalnie nie lubię tej drogi do Piechowic, bo ruch jest tutaj naprawdę spory. Jednak o tej godzinie jeszcze jest dość spokojnie. A w tle zza mgieł wyłania się Szrenica:



A po drodze...takie rzeźbiarskie motywy. Laseczka Karkonoska:) Zdjęcie z dedykacją dla wszystkich fanów rzeźb;) Obok były jeszcze cztery inne, interesujące rzeźby, ale zdjęcia zrobię już innym razem:)



Kolejne zdjęcie z dedykacją- tym razem dla wszystkich Bożenek;)



Pora kontynuować podjazd pod Jakuszyce. W międzyczasie zatrzymuje się obok mnie auto. Z tyłu na bagażniku wiezie rower. Cześć! Może Cię podwieźć?- proponuje mężczyzna. Ładnie dziękuję, ale już za chwilę sama dotrę do celu:)

Z Jakuszyc jadę w kierunku Chatki Górzystów. Po drodze obowiązkowa fotka Izery. Miało też być selfie, ale pod słońce nie potrafiłam odpowiednio zapozować do zdjęcia;)



Jeszcze kawałek podjazdu za Chatką Górzystów i zjeżdżam sztywnym, asfaltowym zjazdem do Świeradowa Zdroju. Odbijam ponownie na Szklarską. Czeka mnie teraz podjazd. Nie ma on jakiegoś dużego nachylenia, ale zmasakrował mnie strasznie! Przez całą drogę jadę pod wiatr. Podmuchy są czasem tak silne, że aż zatrzymują w miejscu. Czuję się jak chomik na kołowrotku. Mam wrażenie, że stoję w miejscu, a ten podjazd nigdy się nie skończy- tak strasznie mi się dłuższy. Świerki wyginają się na wietrze. Nie jest lekko....

Wreszcie, po dłuższej walce z wiatrem udaje mi się dojechać do Zakrętu Śmierci:





Po chwili błądzenia docieram do centrum Szklarskiej. Szybki zjazd do Piechowic i odbijam na Podgórzyn. A po drodze ciekawa, rowerowa dekoracja przy pizzeri. Robię zdjęcia i uciekam szybko dalej- jestem trochę głodna, więc zapach pizzy zaczyna mnie drażnić:) 





Na tę wycieczkę kupiłam sobie specjalne mocowanie na telefon. Miała to być alternatywa dla Garmina, który jest dla mnie póki co nieosiągalny ze względu na kosmiczną cenę. Jednak, pomimo wgranej trasy, całą wycieczkę zrobiłam na przypał- jak nie wiedziałam, którędy jechać, to pytałam ludzi. Nie jest to taki zły pomysł, bo często wynikają z tego ciekawe rozmowy:)

Dojeżdżam do Podgórzyna. Zatrzymuję się na stacji i proszę przypadkowego mężczyznę, żeby kupił mi colę z lodówki. Rozmawiamy chwilę. Mówię, że przyjechałam tutaj w Legnicy. Dzielna jesteś- komentuje mężczyzna. Dobrze, że nie zna szczegółów dzisiejszej trasy, bo zdziwiłby się jeszcze bardziej:)

Pokrzepiona zimną colą atakuję kolejny podjazd.

A przy głównej drodze na Przesiekę..... Zdjęcie z dedykacją dla Morsa- ciekawa ulica i to jeszcze w takich pięknych okolicach. Mieszkałbyś?:)



Z Podgórzyna robię podjazd do Karpacza Górnego. Widoczek przy ulicy Szkolnej. Od razu ubiegnę pytania- nie, nie robiłam podjazdu;) Za dużo ludzi spacerowało po tej ulicy, wracając z Wangu. Postanowiłam więc, że wpadnę tutaj innym razem- będzie pretekst do ponownego wypadu w te rejony:)



Ludowe motywy na ulicy Szkolnej:





Przebijam się przez zatłoczony Karpacz i kieruję  na Kowary. Piękna była dzisiaj przejrzystość. Żadna chmurka od rana nie przysłoniła Śnieżki:



Po drodze fotografuję jeszcze konie i dojeżdżam po chwili do Kowar.





Jadę sobie lajtowym tempem. Wiatr dalej nie pomaga i zawiewa  z boku. Wkurzam się na obtarcia- jakoś nie potrafię odciągnąć uwagi od tego bólu. Nagle wyprzedza mnie grupka rowerzystów. To jest to! Darmowy pociąg! Chociaż na chwilę:) Postanawiam wykorzystać okazję. Naciskam mocniej na pedały i już jadę w tunelu. Okazuje się, że chłopaki jadą na Przełęcz Okraj. Ja mam w planach dojazd na Przeł. Kowarską. Jedziemy więc razem i rozmawiamy. Na ten czas zupełnie zapominam o obtarciach, a i nawet nogi zaczynają mocniej kręcić, bo chłopaki narzucają mocniejsze tempo. W dodatku robimy podjazd od ostrzejszej strony, czyli czarnym szlakiem. Dojeżdżamy na Przełęcz Kowarską. Chwilę rozmawiamy. Podaję adres mojego bloga. Robimy sobie pamiątkowe zdjęcie i każdy jedzie w swoją stronę.



Opcja wjazdu na Okraj kusiła, bo w sumie niewiele już brakowało do szczytu, ale szkoda mi trochę czasu- chcę dojechać do Lipy przed zapadnięciem zmroku. Wolę jednak kręcić w ciemnościach po dobrze znanych mi rejonach...

Zjeżdżam do Kamiennej Góry i odbijam na Marciszów. Tuż przed Kaczorowem słońce chowa się za góry. Do Lipy udaje mi się wjechać akurat po zapadnięciu zmroku.



Na wiosce przeżywam chwilę grozy. Środkiem drogi biegnie duży, czarny pies. Kiedyś podobny skakał do mnie i do Jarka własnie w Lipie. Postanawiam zaryzykować i powolutku przejeżdżam obok. W razie co zabrałam ze sobą coś na "obronę". Tak naprawdę to miała być przynęta na koty, ale może i na psy też zadziała?;)



Pies jednak nie ma zamiaru mnie zaatakować, więc mogę spokojnie kontynuować jazdę. A czeka mnie teraz dość długi odcinek przez las do Siemidmicy i Paszowic. Potem odbijam już na Myślibórz i przez Stary Jawor wracam do Legnicy. 

Tuż przed wjazdem do miasta Jarek postanowił zrobić mi małą niespodziankę i zaczaił się na mnie z czarnym słodziakiem na rękach. Oczywiście nie mogło zabraknąć słit foci:



W pewnym momencie zatrzymuje się obok nas bus. Kierowca pyta się, czy mamy awarię, bo może nas podrzucić do Legnicy. Pozytywne zaskoczenie! Dziękujemy i mówimy, że  zatrzymaliśmy się tylko, żeby porobić  słit focie z kotkiem. Ciekawe co sobie pomyślał?:)
 
Do Legnicy dojeżdżam po 21.00. Prysznic, obiad i łózko- tylko albo aż tyle brakuje mi teraz do pełni szczęścia!:) 

Na koniec dodam, że moim cichym celem na dzisiaj było wykręcenie samotnie trzech setek. Nie udało się. Ciężko było wymyślić wycieczkę po Karkonoszach, żeby wpadło aż tyle kilometrów. Następnym razem zmodyfikuję tę trasę dodając jeszcze czeskie rejony. Drugim celem było dobicie do 10 tys. w tym roku. Również nie wyszło. Zabrakło zaledwie 9 km. Nie lubię sztucznie dokręcać kilometrów, więc sobie już to odpuściłam. A 10 tys. wpadło i tak na spokojnie podczas poniedziałkowego dojazdu do pracy:) Z trasy jestem jednak zadowolona, bo nie mam już takiej formy jak podczas wakacji, a mimo wszystko udało się wykręcić sporo kilometrów i to przy niezłych przewyższeniach:)