Stąpając po niepewnym gruncie z głową w chmurach

Środa, 1 stycznia 2014 · dodano: 05.01.2014 | Komentarze 5

....Czyli Nowy Rok na Śnieżce:))

Jak zaczynać dobrze Nowy Rok to tylko na najwyższym szczycie w okolicy!:)

O 4.00 położyłam się spać po sylwestrze. O 6.00 dzwoni Monika, żeby zrobić mi pobudkę:) Aaale się wyspałam!:)  Z Legnicy wyjeżdżamy o 6.30. Oprócz nas jedzie jeszcze Łukasz.

Ekipa gotowa do akcji:) Dobrze, że nie jest za ciepło i mogę schować moją niewyspaną twarz pod kominiarką;)



Po 8.00 rozpoczynamy podejście pod Śnieżkę czarnym szlakiem. Od rana mocno wieje. Początkowo idzie się dość lajtowo, choć nachylenie jest całkiem spore. Humory jak widać nam dopisują:)

Taniec radości w wykonaniu Bożenki:)



Żeby trasa nie była za nudna- trzeba było obczaić każdy kamyczek na trasie:)


Humory tak dopisywały, że nawet lawiny nam nie były straszne:)



Wkrótce warunki na trasie ulegają znacznemu pogorszeniu. Kostkę pokrywa bowiem lód. Trzeba bardzo uważać, bo łatwo można zaliczyć glebę.

Postanawiam więc na szczyt wbić się krokiem łyżwowym:)



Dochodzimy do Domu Śląskiego. Słońca już nie ma, bo wchodzimy teraz w chmury. Robi się mroźno i baardzo wietrznie, kiedy rozpoczynamy podejście pod Śnieżkę.



W końcu udaje się i po dwóch godzinach marszu zdobywamy szczyt:)





Choć na dole w Karpaczu świeci słońce to na szczycie niestety widoków brak, bo wszystko przysłaniają chmury;/ Wchodzimy do schroniska na Śnieżce, ale zbulwersowani szybko stamtąd wychodzimy (gorąca czekolada za 15 zł, płatne toalety i zakaz spożywania własnego picia i jedzenia!! w dodatku obsługa, która bacznie obserwowała nas znad lady;/). 

Jeszcze tylko narysuję rowerek i możemy się zawijać:)



Nagle wiatr na chwilę przegania chmurę i odsłania nam widoczki!!! Szybko robimy sobie fotki, bo po chwili znów toniemy w chmurach:)





Pora schodzić, bo zrywa się jeszcze większy wiatr, a ja nie czuję już palców u rąk (ubrałam złe rękawiczki). Podczas schodzenia trochę nam się nudzi:

Takie tam ze znakiem:)



Takie tam w szałasie:)



A gdzie się podziała Monika??!!



Dochodzimy do Samotni:) 



A co to za łoś??;)



W Samotni robimy sobie chwilę przerwy oraz wznosimy toast kubeczkiem Piccolo:))



Droga z Samotni do Karpacza miała być lajtowa, a okazała się lekko ekstremalna. Podczas schodzenia zaliczamy po kilka gleb. Co chwilę wpadam w poślizg na zlodowaciałej kostce brukowej. Na chwilę zamyślam się, tracę koncentrację i już po chwili wywijam nogami do przodu jak w kreskówkach, lądując twardo na tyłku. Prawie zwichnęłam sobie nadgarstek..  Potem już idę cały czas skupiona. Monika też zapomina o koncentracji- rozmawia przez telefon;) Nagle słyszę obok "łubudu" i widzę jak Monika ześlizguje się na plecach po ścieżce z jedną ręką w górze, w której trzyma telefon. Akurat mówiła do słuchawki, że trasa oblodzona i trzeba schodzić ostrożnie:)) Na szczęście telefon jest cały:)



Kiedy lód znika, a trasa robi się płaska bawimy się w zabawę w wymyślanie wyrazów na literę "a". Tak nam się to wkręca, że jeszcze w drodze powrotnej autem wymyślamy kolejne słowa:)

Do domu wracam megazmęczona ( w końcu spałam niecałe 2 godziny!:) i bardzo zadowolona:) Mój pierwszy Nowy Rok bez kaca, i chociaż nie na rowerze, to też było fajnie:) W sumie przeszliśmy 16 km:)