Złe wieści

Środa, 8 kwietnia 2015 · dodano: 09.04.2015 | Komentarze 23

Dojazdy do pracy od wtorku do środy.

Popołudniu wizyta u ortopedy. Kto uważnie śledzi mojego bloga, ten wie, że od miesiąca zaczęłam narzekać na dziwne uczucie po wewnętrznej stronie prawego kolana. Co ciekawe, rok wcześniej odczuwałam w tym samym miejscu dość silny ból, który jednak dość szybko mi przeszedł. Przez rok był spokój...Aż do teraz...

Przede mną wychodzi z gabinetu dziewczyna ze skwaszoną miną. "Pewnie skierowanie na zabieg"- myślę.  Biedna...
Pora na mnie ! Wchodzę bez większego stresu. Mnie przecież kolano jakoś za bardzo nie boli. Czego się bać? Krótko streszczam, co mi dolega.

Lekarz bierze usg i od razu stawia diagnozę. Już wiem, że nie będzie dobrze. Zespół fałdu maziowego. Tak brzmi diagnoza. Zalecana artroskopia kolana;/ Auć! Nie jest dobrze....fatalna wiadomość. Trzymam się jeszcze dzielnie, ale czuję się, jakbym nie do końca kontaktowała, co do mnie mówi.

Zabieg drogi, bo prywatnie koszt jego wykonania to ponad 2 tys. zł. Jedyny plus jest taki, że ponoć po zabiegu mogę normalnie cisnąć na rowerze bez  rehabilitacji. Jazda rowerem odpada jednak do czasu zdjęcia szwów, czyli jakieś.....3-4 tygodnie! :( Do tego dochodzi czas oczekiwania na zabieg, więc prawie miesiąc. Nie wiem, jak to wytrzymam. Lekarz dwa razy powtarza, że to nie jest moja wina. Dość pocieszające, bo myślałam, że sama sobie zajechałam to kolano...  

Niby ten rodzaj zabiegu jest najmniej inwazyjny i najlżejszy jeśli chodzi o artroskopię. Póki co, jeszcze się nie zdecydowałam. W sobotę jadę do kolejnego ortopedy, żeby potwierdzić diagnozę i podjąć ostateczną decyzję odnośnie sposobu wyleczenia kolana...Trzymajcie kciuki. W sumie, to mam głęboką nadzieję, że kolejny ortopeda również zaproponuje zabieg, bo wolałabym szybciej pozbyć się tego fałdu niż tracić czas na kilkumiesięcznych kuracjach, które nie dadzą pewności, że ten problem nie powróci w przyszłości.

W domu oczywiście rozklejam się zupełnie. Na zmianę lecą przekleństwa i łzy. Wyję z rozpaczy. Dawno tak nie płakałam..  A byłam już w takiej dobrej formie! I znowu trzeba będzie zaczynać od zera! Jak nie ciągłe choroby to teraz to??!! Czy ja kiedyś zrealizuję w pełni mój plan treningowy?

Dzisiaj już emocje trochę oczyszczone. Oczywiście zdołowana chodzę od samego rana, ale już nieco spokojniejsza....

Pewnie nie będzie mnie teraz tutaj za często przez najbliższy miesiąc. Na pocieszenie dodam, że ten czas postaram się maksymalnie wykorzystać na realizację mojego nowego projektu związanego oczywiście z rowerami:)  Postaram się na bieżąco informować o postępach zarówno w leczeniu, jak i w pracy nad projektem:) 

Ostatnio pogoda nie dopisywała, więc czytałam książkę Mai, którą dostałam od Andrzeja:) Żeby było śmieszniej, to kiedy ją zaczęłam czytać nie miałam problemów z kolanem. A mimo tego, najbardziej podobał mi się pierwszy rozdział o dochodzeniu do formy po kontuzjach.  Pewnie przeczytam go podczas mojej kuracji kilka razy, bo działa niezwykle motywująco:) Mam nadzieję, że szybko wrócę do formy i będę jeszcze silniejsza niż przed kontuzją i, że będzie tak jak pisze Maja w swojej książce: "Okazuje się, że czasem cierpienie jest potrzebne po to, byśmy dzięki niemu osiągnęli więcej, niż pracując bez przeszkód i problemów". Chyba powieszę sobie  ten cytat nad łóżkiem:)