Gorączka poniedziałkowej nocy

Poniedziałek, 20 stycznia 2014 · dodano: 22.01.2014 | Komentarze 12

Już w niedzielę czułam się jakoś nieswojo. Lekkie dreszcze i ból głowy...Przesiedziałam więc cały dzień w domu, żeby czasem jakieś choróbsko się nie rozkręciło. Niestety...

Wstaję rano bez większych problemów. Czuję się dosyć dobrze. Przeziębienie jednak minęło:) Wyciągam Bergamonta i jadę do pracy. Powrót już nie był taki kolorowy.. Właściwie to ciemny i mokry...
Już w pracy poczułam, że coś jest nie tak. Było mi bardzo zimno, chociaż dzieciaczki latały w krótkich t-shirtach. Przykleiłam się do grzejnika,z niecierpliwością oczekując powrotu do domu. Z pracy wyszłam już po zmroku. Nie dość, że wiał silny wiatr, było zimno (temperatura w okolicy 0 st.) , to jeszcze mocno padał deszcz! Ubieram warstwę gore-texów i windstopperów  (jak dobrze, że je sobie kupiłam!) i wsiadałam na rower. Dawno jazda nie sprawiała mi tylu problemów.  Co gorsza, nie mogę się nawet rozgrzać, bo od gorączki dostałam dreszczy. Staram się wyłączyć myślenie i skupić tylko i wyłącznie na jeździe. Do domu mam tylko 12,5 km- dam radę. Ale jadę jednak ruchliwą ulicą, w deszczu, z kałużami i po ciemku. Głowę przeszywa tępy ból od nierówności na asfalcie, jakby ktoś mnie walił po niej młotkiem. Wiem, że muszę być teraz mocno skoncentrowana. Uważać na auta podczas omijania kałuż oraz na mokrą nawierzchnię, bo na moich oponach o poślizg nie trudno...Skup się, skup się, skup się!! - powtarzam te słowa jak mantrę. Po chwili wbijam się na skrót. Przenoszę rower przez tory i już kieruję się w stronę magazynów. Pocieszam się w myślach, że jestem twardzielem, bo daję radę kręcić w tak kiepskich warunkach z tak fatalnym samopoczuciem...kiedy nagle...zauważam w oddali sylwetkę psa! Zupełnie nie wiem co robić. Ostatnio ledwo zdołałam uciec przed dwoma, groźnymi kundlami. Zawracam i zatrzymuję się. Czuję, że zaczynam się rozklejać. Po policzkach spływają mi łzy. Nie mam siły przedostawać się po ciemku gdzieś trawami na płytę lotniska ani tym bardziej wracać się i jechać okrężną trasą. Deszcz zacina, a ja utknęłam tutaj z gorączką.  Czuję, że to już za dużo jak na mnie! Tym bardziej, że panicznie boję się takich psów! Marzę o ciepłym posiłku i kocyku. Trzeba podjąć jakąś decyzję. Podjeżdżam powoli do budki strażnika. Do siatki rzucają się trzy kundle wściekle ujadając. Po chwili wychodzi stróż. Opowiadam mu historię, jak ostatnio goniły mnie jego psy. Mężczyzna uspokaja mnie, że już zabezpieczył siatkę, ale ostatecznie przywołuje psy do siebie. Naciskam mocno na pedały i z duszą na ramieniu mknę szybko w stronę ulicznych latarni. Jeszcze chwila i ...już jestem na ulicy. Wbijam z ulgą na ścieżkę rowerową. W pewnym momencie ucieka mi koncentracja- zamyślam się nad moimi ułomnościami i nagle...wyrasta przede mną ogromna kałuża. Niewiele myśląc naciskam mocno na hamulce. Tylne koło od razu blokuje mi się na błocie. Rower wpada w ostry poślizg, ale udaje mi się bez problemu utrzymać równowagę. Chociaż tyle. Z bardziej już podbudowanym ego mknę w stronę parku. Wreszcie docieram do domu! :) Ale radość moja nie trwa zbyt długo. Wyciągam termometr- 38 st. C ;/ Na drugi dzień lekarz i diagnoza- grypa. Obecnie leżę cały dzień w łóżku i przesypiam większość dnia. Ból gardła, mięśni i węzłów chłonnych, nieustanna gorączka i totalne wyczerpanie- wyglądam jak zwłoki;/ Za oknem śnieg- pośmigałoby się....Chyba w styczniu nie wykręcę już żadnych kilometrów, a szkoda, bo top 10 było jak najbardziej w zasięgu ręki. Niestety jak zwykle w moim przypadku przeważyła o wszystkim choroba. Chciałabym, żeby ten wpis był bardziej optymistyczny, ale niestety- dzisiaj mam fatalne samopoczucie. Jak ja nienawidzę chorować! Grrr.. Mam nadzieję, że to pierwszy i ostatni raz w tym roku. 

A żeby wprowadzić choć trochę wesołej nutki do tego wpisu- wrzucam jedno zdjęcie:) Uroki chorowania. Niestety nawet trenażer będzie musiał poczekać...